دل آیینه را مشکن

شبی پروانه ای خسته 
گریزان از گلی آلوده
از شمعی برآشفته
به گوش عاشقی نادم 
هراسان گفت
اگرعزم شکستن کرده ای 
هرگز 
دل آیینه را مشکن 
دل دریا 
دل گل را
دل رنجیدۀ خود را 
دل امید وعهد خالص پارینه را مشکن
اگر آهنگ رفتن کرده ای
برگرد
به شهرشب مرو هرگز
به راه کین 
چنین غمگین
به سمت کوچۀ چرکین
به زیرسقف بی کوکب مرو هرگز
اگر قصد شنیدن کرده ای
جانم
صدای زاغ را مشنو
صدای شب
صدای شک
صدای خادمان شر
صدای خندۀ شلاق را مشنو
اگر پائیزپائیده
اگر اینجا هوا سرد است
همت کن
شنیدن را
شکستن را
از این وآن گسستن را
بهاری سبز و زیبا کن
که هرجا پا نهی    
رنگ خزان زرد است