ساعت صبر خدا

درود بر شاعران بزرگوار و همراهان گرانقدر
چند نفر از دوستان بزرگوار با خواندن این شعر فکر کردند غزل یا مثنوی است و نقدهایی برای من فرستادند البته نه در این سایت.
خاطر نشان کردند که شعر شما نه غزل است نه نیمایی و چند جا دچار سکته خوانش است و پیشنهادهایی هم به من دادند مثل این :
شیشه سادگی ام زود بشکست
خانه را قامت اندوه بِگُسست

نه چراغ و نه امیدی به کرانی دادند
پشت دیوار عواطف ، نه نشانی دادند

شعرم از قافیه ها سیلی بخورد
خون هر خاطره ای جاری بشد

ناگهان موجی به ساحل بخزید
نغمه از مرغ مهاجر بدمید

و...
وحالا با توجه به این که گفته اند شعر من نیمایی نیست از شاعران بزرگوار خواستارم اگر شما هم دیدگاهتان چنین است من در شعرم تجدید نظر کنم تا ایراد آن برطرف شود. تیک نقد را میزنم تا بیشتر دوستان متوجه شوند .
با سپاس از همه شما
پاینده باشید

عرض ارادت..
عزیزان را دعوت میکنم به یکی از نیمایی های استاد ابتهاج..
طبق این نیمایی ها یا حتی اشعار خود نیما نمیشود گفت شعر اگر بیت کامل داشت حق نیمایی بودن ندارد..
اگر توجه کنید شعر فسانه ی نیما با یک بیت کامل شروع میشود..
حال بگذریم
شعر کاروان اثر استاد سایه:


دیر است گالیا

دیرست،گالیا!
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!
دیگر ز من ترانه شوریدگی مخواه!
دیرست،گالیا! به ره افتاد کاروان.

عشق من و تو؟ ... آه
این هم حکایتی است.
اما، درین زمانه که درمانده هر کسی
از بهر نان شب،
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.
شاد و شکفته، در شب جشن تولدت
تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک،
امشب هزار دختر همسال تو، ولی
خوابیده‌اند گرسنه و لخت، روی خاک.

زیباست رقص و ناز سرانگشتهای تو
بر پرده‌های سبز،
اما، هزار دختر بافنده این زمان
با چرک و خون زخم سرانگشتهایشان
جان می‌کنند در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن
پرتاب می‌کنی تو به دامان یک گدا.

وین فرش هفت‌رنگ که پامال رقص تست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ.
در تار و پود هر خط وخالش: هزار رنج
در آب و رنگ هر گل و برگش: هزار ننگ.

اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی‌گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان...

دیرست، گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست.
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان.
هنگامه رهایی لبها و دستهاست
عصیان زندگی است.

در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد ازین پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپشهای قلب شاد!

یاران من به بند:
در دخمه‌های تیره و نمناک باغشاه،
در عزلت تب‌آور تبعیدگاه خارک،
در هر کنار و گوشه این دوزخ سیاه.
زودست، گالیا!
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!
اکنون ز من ترانه شوریدگی مخواه!
زودست، گالیا! نرسیدست کاروان...

روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پرده تاریک شب شکافت،
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت،
روزی که گونه و لب یاران همنبرد
رنگ نشاط و خنده گمگشته بازیافت،
من نیز بازخواهم گردید آن زمان
سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه‌ها،
سوی بهارهای دل‌انگیز گل‌فشان،
سوی تو،
عشق من!

هوشنگ ابتهاج