سرگذشت

در میان چشم های شعرِ خود زندانی ام
با نگاه خیس و این بغض غزل میخوانی ام
در کنار حس آغوش و قدم ها... بیخیال
ای رفیقِ خوب من،امشب کمی بارانی ام
گردبادی در کنار کشتیِ گمگشته ای
کاش سوی ساحلی آرام برگردانی ام
هم قدم با قافِ عشقی در غزلهایم هنوز
ای که هستی در کنارِ گریه ی طولانی ام
میروی از من از این تکرار بی پایان عزیز
کاش روزی در کنار شعر خود بنشانی ام
ابر میبارد ولی سیگار میخواهد دلم
امشبی با من مدارا کن کمی طوفانی ام
لعنتی بازم نفهمیدی تو را کم دارم و
با نگاه خیس و این بغض غزل میخوانی ام