کبوتر مرد

زمانی درس می خواندم
و اسب خویش را سر سبز
به هر سویی دلم می خواست
گاه آرام
گاهی تند می راندم
زمینها پر ز گندم بود
زراعت دست مردم بود
آب در جریان و آبادی پر از شادی
نه از سیلی خبر بود و نه از بادی
کبوتر آسمانش بی غم و چاهی
کمان را کودکی انداخت در آبی
به ناگاه درس خواندن رفت از یادم
بدونِ اسب می تازم
زمینم را ملخ خورده
زراعت ناگهان مرده
زمین خشک و پر از غم گشت آبادی
خبر دیگر نشد چندی
در آبادی ز رقص و خنده و شادی
کمان را آب بالا برد
کبوتر مرد ،کبوتر مرد، کبوتر مرد