لیلا ز شرابی غم دل خون کنم/
تا مرگِ تو از خاطره بیرون کنم چون آب ز دریا بروم دود شوم/
چون عشقِ سراسیمه ی مردود شوم فرهاد منم، عاشقِ دلمرده منم/
سنگی به رَهِ تیشه یِ غم خورده منم چون زلفِ سرت در دلِ آن خاک شوم/
مستی کنم و عابرِ ناپاک شوم بر لوحِ دلم یادِ تو با دود کشم/
هر نیمه شبی لعلِ تو در یاد چِشم پاییز ببینم غمِ دل شاد کنم/
بی عشقِ تو اندیشه که آزاد کنم؟ لیلا که بداند غمِ یک مردِ خراب؟/
ناکس چه بداند ز غم و عشق و شراب مشروب خور و بیخود و سگ مست منم/
پیمانه چو آن کوزه ی بی دست منم در خواب، گلم زلفِ تو را شانه کنم/
بوسه به لبِ باده ی پیمانه کنم آن عکس تو بر قبله یِ مهراب زنم/
با تیغِ رُخت شاه رگِ خواب زنم پک ها ز لبِ زخمیِ سیگار کشم/
عُذری به تَنِ این دلِ غمخوار کشم لیلا تو که رفتی همه پاپیش زدند/
بر قلبِ ستم خورده ی من نیش زدند لیلا تو که رفتی همه هشیار شدند/
این خلقِ سخن چین سگِ قهار شدند بر خاکِ تو رفتم همه نامرد شدند/
چون عذر نیافتند همه دلسرد شدند لیلا لب و لبخندِ تو چون جامِ می است/
هر کس که به شب دید ندانست کِی است در خوابِ سحر تار زنم با غزلی/
آغوش کِشی بیت سُرایم، بغلی آه ای شبِ تاریک، نَیا بویِ سحر/
این ریشه ی خشکیده چه باکی ز تبر؟ لعنت به تو ای مرغِ خرابِ سحری/
بی یار چگونه شِنَوَم نوحه گری؟ لیلا سَرِ جنت خبری بود مگر؟/
آنجا خبر از عشقِ تری بود مگر؟ لیلا دلِ این مرد جفا کرد دمی؟/
بر آینه ی اسمِ تو ها کرد دمی؟ لیلا دلِ من جامِ شراب است مگر؟/
بازیچه ی سر مست و خراب است مگر؟ آن عشقِ تو دنبالِ دلِ من بدود/
بعد از گذرِ مرگِ من آن هم نرود چون برفِ زمستان غمِ چِلّه بخرد/
چون پیکِ شرابی ز سرِ من نپرد افسوس به دردم که نداند کسی/
از چشمِ ترم هیچ نَخواند کسی لیلا دلِ "مرداب" که یک سنگ نبود/
جز مرگِ تو دردی به دلش تنگ نبود.
دلنوشته زیبایی است