چکامه

واژه بی کران عشق در تو خلاصه می شود
شور شکفتن سخن با تو حماسه می شود
به دل شدن، به دست تو به بی کرانه می رود
تمام حس من به تو چه عاشقانه می شود
غزل تویی، چکامه ای نوشتنی ترین اثر
جز به سخن ز وجد نیست برای خلق این هنر
به عشوه ای مرا بخوان که خواندنی ترین منم
به بوسه دعوتم بکن که از تو تازه میشوم
مرا به خود هدیه بکن فقط به خلق خنده ای
تنور لذت مرا تو آتش و دمنده ای
به روح حجم می دهد ظرافت نگاه تو
و جان جوانه میزند ز یاد گاه گاه تو
به شعر طعم میدهد سخن ز وصف بوسه ات
به شک نمیکشد مرا هر ورق از خصیصه ات
شدم وزیر سنجش هوای بی نظیر تو
به دام آمدم، شدم اسیر دلپذیر تو