غزل

عجب پژمرده شد بی تو دل سیاره خاکی
چه دندانهای زردی داشت این خورشید تریاکی
تو ای اغاز مستی ها قدومت روی چشمانم
تو را فریاد خواهد زد غزل در اوج بی باکی
فضای برکه خونی شد از استبداد ماهی ها
و از قاموس زمزم رفت ای باران من پاکی
پر از تکرار دیوان شد تمام حجم دیوانها
نمی اید به آدمها غزلخوانی غزلناکی
فقط یک سویه خواهد شد هبوط این راه پژمردن
پر از بن بست هست اینجا خیابانهای افلاکی
(احمد پروین)