مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم
مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم
درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه
کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم
میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم
پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم
من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام
در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم
شمعی و طواف حرمی بود که می خواست
پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم
مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست
بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم
بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش
تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم
گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور
تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم
آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود
در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم
ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است
اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم
در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق
بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم
در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم
اما آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم
سرباز جهادم من و در جبهه احرار
انصاف کجا رفته در که خانه بمیرم
هر زاده مستی که مستانه نمیرد
مستانه در این گوشه میخانه نمیرد
درویش قلندر صفتم شاه جهانی
هر کاکل افشان به سر شانه نمیرد
میخانه که چرخد به سرت جام حرام است
پیمانه شکن بر سر پیمانه نمیرد
تو که خود مرغک رامی و گرفتار بدام
هر گرفتار بدام بر طمع دانه نمیرد
هر که خود شمع وجود است نداند حرم پاک
پروانه صفت در بر جانانه نمیرد
تو که خود گوهر نابی و صدف خانه تو
گوهر ناب نباید که یتیمانه بمیرد
تو که خود شاه ادبی بودی و ایران وطنت
سلطان ادب از همه بیگانه نمیرد
نی زن میخانه تویی ای بت رعنا
هر که باشد لب او بر لب جانانه نمیرد
دیوانه نباشد به سر زلف گرفتار
عاقل آن نیست که دیوانه نمیرد
ما که خود عاکف دیریم و مغان موطن ما
آن کیست بدین جا که یتیمانه نمیرد
استاد ندانست حیات است فسانه
هر که افسانه بزاید که افسانه نمیرد
از سوختن عشق مکن شیون و شیدا
آن شمع نباشد که به کاشانه نمیرد
سرباز جهاد است و در جبهه اکبر
انصاف در این نیست که در خانه نمیرد
شاعر: سیدابراهیم میری
1370/11/28
جالب و زیبا ست