گذَرِ زیبا

درود گرامی
بسیار زیباست
مزین به نقد نافذ استاد رمضانی عزیز

درود بر شما

آوای دلتان شاد

لعنت به غم های ترِ ناکامِ شب
تف بر زر و حسرت، برین جامِ تعب

لعنت به فقر و جامه ی دل مردگی
آهِ سیه بر خامه ی افسردگی

لعنت به خانِ هفتِ بی نام و دلی
تف بر تنِ بی آب و سیمِ ساحلی

لعنت به وین سیگار بی روح و زبان
تف بر خمی که بارَدَم درد و خزان

لعنت به تنهایی و دل جاماندگی
دردِ سری، از مرمرِ درماندگی

لعنت به خم لعنت به غم آبستنی
تف بر رهِ فقرِ نهانِ ناتنی

لعنت به بوی نحسِ وین بی کهکشان
لعنت گلی کو گم بشد در وین خزان

لعنت به وین آهِ سرِ مردابِ غم
پیچد سرش بی خوابگی، وین راهِ نم

درود بر شما بزرگوار
دلتون بی غم باد
زنده باشید

بسیار زیبا بود و مرهم حال دلم.
زیبا است آن دستانی که مرهم تایپ می کنند از آن دل هایی که زمزمه می کنند.
به وجود استاد عزیزی چون شما بیش از سیم و زر افتخار می کنم.
ممنونم.

سلام بر شما جناب میثم آذری نیای عزیز
مجددا خوش آمد عرض میکنم،حضورتان را در ناب
شعر بسیار زیبایی از شما خواندم،سراسر احساس و احساس...
قصد بیان عرایضی را درباب شعرتان داشتم که چون تیک نقد فعال نیست ،اجازه ی چنین جسارتی را به خودم ندادم...

بسرایید به مهر

آنقدر ذهنم درگیر زندگی پوچم هست که حواسم پرت این است که چراغ نقد را روشن کند.

درود مجدد...
اینچنین زندگی را در حال حاضر در پیش دارم،و احساساتی نامطلوب...
بگذریم...
شعر گفتن نه سواد بالا میخواهد و نه حتی عروض لازم دارد،که فقط و فقط باید در دل بجوشد و خودش به زبان جاری شود...
بعد از آن می شود با تفکر چینش ها را مناسب تر کرد و بقولی اثر را صیقل زد..
مثلا استفاده ی زیاد از ضمایر برای پر کردن وزن،کاریست که اغلب انجام میدهند...که شدیدا شعر را خراب میکند.
مورد بعدی زبان شعریست،اگر حافظ و سعدی و مولانا ماندگارند،دلیلش شعر به روز سرودنشان است،بقولی اپ دیت بودن با زمان خودشان،یعنی شعر گفتن با همان زبان که حرف میزدند به عنوان مثال اگر زمان حافظ به جای واژه ی "مو" گفته میشد "زلف" یا "گیسو" پس حافظ حق داشته از این واژه ها استفاده ی وافر بکند.
اما اکنون یعنی قرن پانزدهم قمری متفاوت با قرن هشتم است و باید زبان شاعر هم متفاوت باشد...
اگر قرار باشد زبان شعری ما در قرون متمادی یکی باشد رکود می آورد و نتایج نامطلوب...
برای حل این مشکل باید شعر معاصر زیاد بخوانید،مثلا آثار استاد آذر،احسان افشاری،حسین منزوی،سیمین بهبهانی،فاضل نظری،محمد علی بهمنی،سید مهدی موسوی و...
که شدیدا کمک خواهد کرد...
قسمت بعدی لنگش های وزنیست که بازهم با خواندن اشعار معاصر و کتب مربوط به عروض حل میشود...
........
اما بی انصافیست اگر بخواهیم از توصیفات زیبای این شعر گذر کنیم و هیچ نگوییم و یا از تعابیر دم نزنیم..اینها همه نشان از تفکری پویا دارد و آتیه ای خوش به دنبال....

عذر خواهم،اگر پر گویی کردم
درپناه حق

سلامی دوباره بر استاد عزیز.
با نظرات زیباتون تا حدی موافق هستم.
یکی از دلایلی که من تا حدی مهجور می نویسم
به این نکته بر می گردد که واقعا از معاصر نوشتن و ساده نویسی بیزارم.
دوست دارم تا حدودی اشعارم طعم کهنگی بدهد.
شعری که با زبان حال جاری شود برای من چندان مطلوب نیست.
لنگش های وزنی هم که مشاهده می شود در بعضی از اشعاری که می نویسم به خاطر تازه کاری و وقت ناکافیست.
و مورد دیگر هم این است که شعری که از حق بر آید برکنج دل می نشیند.
ممنون از انتقاد زیبایتان.

سلام و درود
به لطف حق تعالی موفق و پیروز باشید