عهد کردم

عهد کردم

. . . . . . .. . . . .

عهد کردم که اگر باز به نزدم آیی

از دل و جان کنم آنراکه تو می فرمایی

 خود چه حیلت کنم ای لعبت شیرین که دمی

از نشستن به بر من نکنی پروایی

زخم خونین شفق حرف وداع من و توست

چند پاید که فلق آید و رخ بنمایی؟

نروی از دل من گر بروی قهرکنان

مرغ دل را نکند قهر شما هرجایی

صبح روشن تو و آن شام دل افگار منم

نگهم کن که بر این دل شرری افزایی

بنشینم به رهت دل فکنم در قدمت

تا به یک بوسه ی تر مشکل ما بگشایی

شاید این شب برود صبح سعادت بدمد

تا در آغوش تو میرم صنم رویایی