(چُم، چرا توتُـم

سلامی گرم و کلامی سرد به
یکایک دوستان ناب شعر ناب
ابتدا
تشکر میکنم از تمام اهالی شعرناب
بعد
صمیمانه تشکر میکنم از تمامی دوستانی
که نگاه و نظری دارن به شعرام
(البته اگه اسم خزعبلات من شعر باشه)
و در نهایت
بینهایت ممنون و متشکر و مدیون
عزیزانی هستم که علاوه بر نگاه کردن،
شعروورامو نقد میکنن و ایراد میگیرن
علت حضور من
در شعر ناب و هر سایت و شبکه‌های اجتماعی
آموختن و یادگرفتن و بهتر شدنه
با توجه به این،
اینروزها که کسی حوصله خوندن نداره
سرانه مطالعه منفی شده و و و
وقتی کسانی پیدا میشوند که،
نه تنها
شعروورا و خزعبلات منو میخونن
بلکه
وقت گذاشته و در موردش نظر میدن
بدون شک کارشون ارزشمنده...
واقعا مدیون این عزیزانم
نظرشون باعث میشه خودمو باور کنم
و خودباوری انگیزه‌ای برای بهتر شدنه
ولی
بعضی از نظرات و کامنتا بودنشون توهینه!
مثلا
یکی از دوستان نهایت یه بیت رو میخوند،
ولی همیشه برای همه مطالبم مینویشت:
رقص قلمتان مانا ! مانا مانی به مهر !
(یه بار به شوخی در جوابش نوشتم:
شما هم کاش خوانا باشی به شعر!)
یا
دوستان دیگری هستند
که یه متن تعریف و تمجید رو
عینا به بقیه هم کپی پیس میکنن
بنظرم
خوبه دوستی که اثر من رو میخونه،
نظر خودشو بگه،
نظرشو دوست دارم... هرچی باشه،
بهتر از تکرار چندتا واژه اتو کشیده است
امیدوارم تونسته باشم
منظورمو کامل و دقیق بیان کرده باشم.
و کلام پایانی ،
اولا
حساب شعر و شاعری بزرگانی
مثل مولانا و حافظ و... جداست
کلام اونا خیلی فراتر از شعری هست
که امروزه در تصور من میگنجه
ثانیا
وقتی در همین دوران معاصر ،
در دنیای ادبیات بزرگانی مثل:
شهریار،قیصر،منزوی، بهمنی و....
را "استاد" و "شاعر" خطاب میکنیم
پر واضحه،
این عبا و قبا بر تن من یک لاقبا
تا همیشه گشاد خواهد بود.

همین
همه را دوستدارم
همگی مانا مانید به مهر

سلام جناب اسماعیلی عزیز،شاعر بزرگوار
اشعارتان زیباست چون اکثرا سعی دارید در آن بازتابی از فرهنگ و آداب موطن خود را بگنجانید و این ستودنی ست.

این شعرتان هم زیبا بود و دلنشین

(تیک نقد را می زنم که اساتید هم در بحث افتخار حضور بدهند،وگرنه بنده سیاهه نویسی بیش نیستم)

فقط با توجه به اینکه در پست بالا فرموده اید پذیرای نظرات هستید ،جسارتا سه موردی که برایم ابهام دارد را عرض می کنم:

\\"که عادت نیش کژدم کرده‌ بودم\\"
همان طور که مستحضر هستید بعضی فعل ها حروف اضافه ای دارند که بیان آنها الزامیست و نمی توان آن را حذف کرد. مثل فعل مرکب عادت کردن
حرف اضافه این فعل \\"به\\"است........عادت کردن(به)
شما این حرف را صرفا برای رعایت وزن حذف کرده اید.در صورت دچار اشکال دستوری می شود.

\\"پلنگی که ترحم کرده بودم\\"
پلنگ در این مصرع نقش متمم را دارد.........وجود حرف اضافه برای متمم الزامیست و ما نمی توانیم آن را حذف کنیم..........یا باید حرف اضافه \\"به\\"را به کار ببریم یا \\"را\\" : به پلنگی... یا
پلنگی را ...
(حرف اضافه را در گذشته تنها نشانه مفعولی نبوده ،و برای متمم ها هم به کار رفته است.)

\\"نمیدانم تو میدانی چه خونی
به جان و دل، و مردم کرده بودم\\"
مقصودتان را از این بیت در نیافتم...........کنایه ی خون به دل کردن ، وجود دارد ، اما خون به مردم کردن !!! فکر نمی کنم تعبیر صحیحی باشد.


باز هم جسارت این شاگرد حقیر را به بزرگواری ببخشید
چشمه ی ذوقتان تا ابد جوشان و خروشان