دخیل ام را بر کوبه ی درب انتظاربسته بودم،

تند بادی وزید                                     

دخیل از کوبه ی در باز شد

                     و در پرواز شد.

آن گاه میخ کوبه،

 سینه ام را نشانه گرفت.

..............

دخیل از آسمان نعره کشید: بنشین                             

کنارسجاده ات غمگین

بزیر لب بخوان، آرام:

      "باز باران می بارد"

................

دخیل بر زمین بنشست         

و زیر خاکِ سرخی چال شد.                             

و من هرروز باید،

بر تن اش

سجاده ام را باز کنم

آرام با اشک زمزمه کنم

   " باز باران می بارد "

   اهواز ـ 19 مهر 1390