پاپوش

ای تو رفیقِ دشمن با هوش من شده
خاکی پس ازتو بر سروبر دوش من شده
رفتی  و  زنده  ماندن من بعدِ تو ، فقط
داغی به روی سینه ی پرجوش من شده
یار  فضای  بین  دو بازوی  سرد  من
بدبخت بختکی که هم آغوش من شده
پرسید ، یادت است دویدی پِیَش مدام ؟
گفتم که هرچه بوده فراموش من شده
انکار  کردم  و شده   مثل  دم خروس
این کفش پاره پاره که پاپوش من شده
رؤیای  نیمه  های شبم  ، صبحِ بعدِ تو
سیلیِ محکمیست که بر گوش من شده