زندگی

درود! کارخوبی بود،وزن وموسیقی ،قافیه،ساختاربیرونی ومعناو ممفهوم شعر سالم بود.اما چون گزینه نقدرا بازگذاشته اید،چندنکته را یادآوری می کنم،سرودن با زبان وبیان ونگاه پویا وزنده،بادغدغه هاوضرورت های شاعرانه ی امروزی،عدم کلی گویی وذهنی وانتزاعی بودن را به شما وهمه ی کاربرانی که دستی درکار شعر دارند سفارش می کنم،فرزند زمان خودباشید.مخاطب راجدی بگیرید.شعرخوب شما بهانه ای شدکه نکاتی را بگویم،راستش دست منتقد خیلی بازنیست که آزادانه نقدکند،چون روی لبه ی شمشیر راه می رود.تحمل ها بسیار پایین است.امروز ازبالای همین صفحه تا این جا آمدم خواستم زیر خیلی ازاین متن ها،چیزی بنویسم،اما ننوشتم،چون خیلی ازما دوست داریم فقط تاییدمان کنند.لذا قرعه ی کار به نام شما افتاد.این شعر درفضای کلی اتفاق افتاده،جزیی نگری وپرداختن به عینیات ازنکات ضعف این کار است.نشانه هاوآدرس ها کلی وذهنی است.به دغدغه ها وضرورت های عینی وملموس نپرداخته است.ازاتفاق های زبانی کمترخبری است.واژه ها به رستاخیز نیاز دارندکه جای این رستاخیز خالی است.من مخاطب باید مجاب بشوم،قسمت هایی ازشعرباید درذهن من بماند،که دراین شعر این اتفاق ها کمتر افتاده است،توقع مخاطب شعرشناس بالا ست.به همین مقدار بسنده می کنم.پیروزباشید.

سلام وعرض ادب...
بسیار عالی سروده اید بزرگوار
دست جنا صفا دل هم درد نکند...
اینها را که مینوسم فقط به دید سوال بنگرید..واگر قابل دانستید پاسخ بدهید
تحقیقات بنده این را ثابت میکند که شعر زبان مخصوص به خود را دارد
به روز بودن ویا قدیمی بودن ...تقریبا بی معناست..
مثال:اشعار جناب فاضل نظری گواه بر این است..اگر اشعار اولیه ایشان را مطالعه کرده باشید...به روز بودن در اولویت شعرش بود..

اما حالا که مقداری دقیقتر نگاه میکنیم...میبینیم از بروز بودن به طور جد فاصله گرفته است..ودنبال شیوه ای است که شعرش ماندگار باشد ..
وهمان زبان مخصوص شعری است که همکنون از ان بهره میبرد
***********************
کمی به عقب برگردیم...رهی معیری..کاملا در چهار چوب شعر گفته است
..حسین منزوی.....هم نمونه ای دیگرست..
حتی خود استاد صفا دل هم در شعر مرگ سیاوش این را ثابت کرده اند
....
اگر در شعر به امورات واقعا قابل ملموس پرداخته شود..درست است خیلی راحت مخاطب ارتباط برقرار میکند..اما بعد از مثلا یک ماه دیگر ان شعر معنایی ندارد
حوادث روز مره زیادند ود ر شعر فقط یک بار مصرفند...
اما مثلا عشق یوسف وزلیخا....هنوز هم اگر کسی حال داشته باشد ودر هفت اورنگ بخواند
خیلی چیزها روشن میشود..

............................................
سعدی میگوید(مرغ هوا را نصیب .و.ماهی دریا....
این مصرع تا ابد دهر معنا دارد ...یعنی برای هر زبان وفرهنگی قابل فهم است
چون واقعا به زبان مخصوص شعریست...
حالا اگر جزیی میگفت ..مثلا نام ماهی... قرمز ویا مرغ ...دارا بلا کا....ماندگاری شعر زیر سوال میرفت...................
بعضی واژه ها به لحاظ معنایی غنی هستند...که متاسفانه روز به روز به فراموشی سپرده میشوند....
فرهنگ پارسی اصالت دارد...
واصالت فرهنگها در ادبیات است...
اگر به روز کردن شعر امروزه واجب شده است باشد...به قول استاد کلات
هرس... تا جایی که به ریشه اسیب نرساند
فعلا بهترین شیوه برای شعر گفتن ان است که هرچقدر شعر خوبتر گفته شود تاثیرگزاری اش بیشتر وماندگار تر....
به امید روزی که ادبیات طاقچه ای نداشته باشیم./

درود وعرض ارادت !مطلبی را که دراین جا می نویسم کلی است،چون برخی ازدوستان خواسته بودند در باره زبان ونگاه شعر امروز،ملموس تر وواضح تر حرف بزنم،چندخطی می نویسم.شماهم شاید بامن هم باورباشید که سعدی وحافظ ومولوی وفردوسی وخیام ونظامی ودیگربزرگان ادب پارسی به زبانی شعرمی گفته اندکه مردم عصرآن ها با آن زبان حرف می زده اند وشایدیکی از رازهای ماندگاری شعر آن ها وتروتازه بودن شعر شان،همین فرزند زمان خود بودن آن هاست.امروز،مرکب ما اسب وشتروکاروان نیست ،سفرهای ما بروز شده،مسکن ما مسکن سیصدسال پیش نیست،حتی غذای ما دچارتغییرات شده است،حرف زدمان حرف زدن دوره ی صفویه نیست حتی حرف زدن دوره قاجارهم نیست،پوشش ما پوشش دوره غزنویان نیست.حکومت ها تغییرکرده اند.چگونه انتظار داریم شعرگفتن مان به زبان مردم هزار سال پیش باشد.با مثال عرض می کنم،امروز شما ومردم زمان شما نمی گویند هواسردگشته است،بلکه می گویند هواسردشده است. شما ومردم زمانه شمانمی گویند این کتاب را بهر شما آورده ام،می گویند برای شما آورده ام. نمی گویند که این مطلب را خوب دانم،بلکه می گویند،این مطلب را خوب می دانم،شماومردم زمانه شمانمی گویند شنیدستی بلیت قطار گران گشته است،بلکه می گوییدشنیده اید بلیت قطار گران شده است. یا صنم وبتکده و بناگوش لب لعل و خال وخط و تیرمژگان وازاین دست. شاعرامروزهم نمی تواند جدای ازمردم زمانه خود باشد،نبایدبا زبان دیگری غیراز زبان زمان خود شعر بگوید،مگراین که آگاهانه بخواهدازواژه های آرکائیک استفاده وبه اصطلاح باستان گرایی کند واز تلمیحات واسطوره هاآگاهانه استفاده کند،که دراین صورت عیبی ندارد ودرست است.البته هرواژه ای شخصیتی دارد وکار کرد خاص فضای خودش را دارد،هیچ واژه ای به تنهایی عیبی ندارد،بستگی به استفاده ما دارد.یک مثال ملموس تر می زنم،به قول منتقدی،هیچ کس منکر ارزش یک زره جنگی که ازپیشینیان به جا مانده ودر موزه ازآن نگهداری می کنند،نیست،پول می دهند،بلیت می خرندکه بروند آن ا از نزدیک ببینند.اما اگر بشنویم یک نفر،درعصرحاضر،کارخانه زره سازی تاسیس کرده است،بی شک همه ی ما به درایتش شک می کنیم.می گوییم دوره زره جنگی به تن کردن گذشته است،با تاسیس این کارخانه،پول وسرمایه ات را هدر داده ای.کسانی که به استناد ادبیات ارزشمند گذشته،بخواهند مانند مردم هزار سال پیش شعر بگویند،حالت همان کسی را دارد که امروز بخواهد کارخانه زره بافی تاسیس کند.ضمنا اصراری ندارم که شما ودیگران این نظریه را بپذیرید،هرکس آزاداست هرجور دوست دارد بنویسد.من تجربه ودانش و مطالعات خودم را روشن و رایگان در اختیار دوستانی که درراه ادبیات گام گذاشته اند،قرار می دهم.به بقیه اش هم کاری ندارم،هرکس خواست استفاده می کند کسی هم که نخواست استفاده نمی کند،به قول معروف من آن چه شرط بلاغ است با تو می گویم توخواه از سخنم پند گیرو خواه ملال! فعلا همین اندازه بسنده می کنم.سربلندباشید.