هستم فدای شادی ات ... لبخندِ تو جــــان ِ نـفَـس
هر لحظه ها لبخند زن ... تا پَر کِشَم از هـــر قـفـَس
بانگِ هـزاران آرزو ... در گوشم آوای خموش
راهـوی ِ دریاخنده ات ... تاب و تب از قلبم جَـرَس
اِبلیس در اِبلاس ها ....... اِنکارها را مُشتری ست
هستی تمــــام ِ باوَرَم ... بِرجیس ِ جـــان ! من را تو کس
صدخوشه چین از مِهر ِ توست این دیده ی پَـرویـنـرُخَـم
عطّـار ِ گـام ِ روح ِ من .... بـر بـودن ِ تــــو تیررَس
دَستان ِ من : سَرو ِ دُعا .... از حق طلب ها برگـنوش
باران ز چشمان ِ خدا ... بر جانِـشـان دریـاعَـسَـس
صـدها هـزاران وای ِ من ... از گم شدن ... از غفلتم ...
اینک ولی شــــاکِـر ز ِ این پـیـدا ازل نــور ِ تــو بَـس .
پی نوشت :
دلخنده ی تو مرا بهشت است ... ای کاش همیشه ها بخندی
شادی ت بهینه سرنوشت است .... از زلفِ خدا مرا کمندی
راهوی = یکی از دوازده پرده ی موسیقی
اِبلاس = نااُمیدی
بِرجیس = سیاره ی مُشتری ؛ بزرگترین سیّاره ی منظومه شمسی و مشهور ِ اسطوره ای بر اقبال و خوشبختی.