حالم مپرس

.
حالم مپرس که دلم سخت بی آشیان شده است
از رسم روزگار دیده ی ترم به خون گریان شده است

ابرو و چشمها دست در کاسه هم نهاده اند به قهر
این خون دل است که به چشمانم روان شده است

در وصف من از نگار گری این خلق بی هنر همین
بومی پر از خط خطی و خون بر دل عیان شده است

سازی که صد جهتش سودید قریب دل ما را گرفت
یشمی زمینیم که سنگی غریب در آسمان شده است

من دل نبوده ام که کفرش به صد زهد والاتر است
با سوز جگر ساخته که اول صف مقربان شده است

دل ملهد و بالاتر... شما ز خوبان، گیرم درست!
اما چه شد سبب بخشش توبه خداپرستان شده است؟

تا کی چراغ روزگار به تمنای ما خاموش است
یا رب روا مدار دلم را که در - گیر نامردان شده است

سید رضا کاظمی اندبیلی
95/5/18