غزل و ترانه

و یکنفر دلش از آسمان هوایی تر

بجای مرهم زخمش ،نشست ترانه نوشت

به یاد خاطره هایی که تلخ و شیرین بود...

کمی ز دشنه ی بی رحم این زمانه نوشت

خزید بگوشه ی دهلیز سرد تنهایی

و از تلاطم شبهای عاشقانه نوشت

کسیکه در جوار خودش هم غریب خواهد مرد

درون پیله ی سردش،چه شاعرانه نوشت!

شبیه دفتر مشقی که خط خطی گردید

ز یادگاری زخمهای بی نشانه نوشت

دلش هوایی و چشمی که شعر باران شد

بخون دیده غزل گفت ولی،ترانه نوشت

مسعود مهرابی