تو را به جرم سرخوشی چوب قضا می زنند

سالهاست که می گویند
خنده بر هر درد بی درمان دواست
کور خوانده ایم
این روزها خندان که باشی
سفیدی دندانهایت را نشانه می روند
تو را به جرم سرخوشی
چوب قضا می زنند
درست مثل پسته ای
که لب گشود
تنها به یک امید
که مغز سبز و سرخ را نشان دهد
عجب خیال باطلی
صید بازی و طعمه های گلگون
وحکایت صیاد دلربای دژم گون
چند وقتیست لبهایم را بسته ام
در خلوت و تنهایی خود
خنده ها سر میدهم
باشد تا رستگار شوم  
(م.ف)
93.12.17