تقدیم به هموطنانی که هر روز با شنیدن سرنوشت زاینده رود و سایر رود خانه های کشورمان ، غمگین و افسرده میشوند و از دستشان کاری برنمی آید جز : آرزوی اقدامی موثر و دلسوزانه ...
...........................................................................................
ای دوست اگر نصف ِحهان،نصف ِجهان بود
از خـرّمی و لطف و صـفـا ، ورد ِ زبـان بود
این خـرمی و شادی و این خطه ء سرسبز
از بخشش ِ بی منت ِ آن ، رود ِ روان بـود
کی بست و کجا بست و چرا بست نـدانم
رودی که در این شهر چنان،سیل روان بـود
کو دلخوشی ِ مـردم ِ این شهر ، که گاهی
رفتن به کنارش ، سبب ِ شادیِـشان ، بـود
گر"عَلقمه شد بسته درآن شهر عجب نیست
زیرا که ، نبرد ِ زر و ایمان ، به ، میان بـود
بشکست چه کس تخم ِ لق ِ بستن ِ این رود
دست و قَـلَـمَـش بشکند، کو شمر ِ زمان بود
نفرین به تو ای ، بی خبر از ، روز ِ مکافات
کار ِ تو همان ، حمله ی قوم ِ مغولان بود
گوید که تَـنَـم سوخت ، عزیزان ، بشتابید
بگذشت زمانی که مرا ، تاب و توان بـود
شرمنده ی هر ماهی و هر مرغ ِ مهاجر
غمگین ز لب ِ تشنه و جان دادنِـشان بود
پیری که از این رود ، ز محصول غنی بـود
دق کرد که شرمنده ی بی آبی و نان بود
از ما که گذشت و نشنیدنـد و نـکردنـد
چون بی هنری ،خود هنر ِ بی هنران بود
.............................................................................................
اصفهان - خرداد 95