«فراخُدايان جهان روشنايی!»

درودی ناب بر شما بانوی جست‌وجوگر و ارجمند!
چند نکته:
(1) زبان سروده (شعر)، زبان اغراق است تا زبان عقیده.
(2) دربارۀ «خورشیدان روشنگر»، فراخدا بودن، می‌تواند معنا داشته باشد البتّه از جهت‌هایی؛ و آن اینکه اندیشۀ راستین و روشنگرانۀ آنان، بی‌گمان، فراتر از مفهوم ساختگی خدا یا خدایان خرافی است.
افزون بر اینکه در سروده و نثر ادبی...، بر خلاف منطق و فلسفه...، اغراق (غلوّ)، گونه‌ای از زیبایی است و نه کژی یا کاستی... .
نگارنده در یکی از کتاب‌های فلسفی و اندیشه‌ای روشنگرانه‌اش، به نقد و تحلیل معنای «فراخدا (تَراخدا)» و نیز، خدا یا خدایان خرافی کیش‌ها و عرفان‌ها و فرقه‌ها... پرداخته است، که متأسّفانه کتاب پیش‌گفته، به دلیل وضعیت بستۀ چیره بر جامعه، امکان چاپ ندارد!!!
شاد و سرافراز باشید.