تا به کِی از خویش برنجانی ام ؟.....

تا  به کِی از دردِ  تو در  پیچ و تاب

گوشه ی چشمان تو  زندانی ام؟

نیست کسی همدم من ماه وسال

عشق  تو  شد نرخ  فــــراوانی ام

روزه   گرفتســت   دلـــم   از   ازل

تا  ز  نو  بر  پا  کنــی   ویرانـی ام

بغض  در این سینه چو آتشفشان

با  نگـه  توسـت  ، که  بارانی ام

من به تو محتاج و  تو  در بندِ  غیر

غـــرق  در  این  زورقِ  نادانی ام

مات دو چشـــم  تو شـدم  سالها

لیک  ندیدی   دل  و  حیـــرانی ام

کیش  کند  مُهره ی  دل  را  غمت

چشم  تو  شد  مات  پریشانی ام

سوز  فــراق  تو   چـه   آتش زده !

بر  همه  احساس  پشیمـــانی ام

سیل  غمت  بند   دلــتم  پاره  کرد

از  سفـــر  توست  که   بارانی ام

کاش  نگاه   تو  به  دادم  رســد !

محو  کند  بی  سر و سامانی ام