لاله ی واژگون

قرآن کریم / سوره حجرات / آیه 12

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا ...
ای اهل ایمان، از بسیاری پندارها در حق یکدیگر اجتناب کنید که برخی ظنّ و پندارها گناه است
و هرگز (از حال درونی هم) تجسس نکنید ...

خداوندا؛ به من بیاموز قبل از آنکه درباره راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفشهای او راه بروم.

زندگی هم همینطور است. وقتی که رفتار دیگران را مشاهده می کنیم، آنچه می بینیم به درجه شفافیت پنجره ای که از آن مشغول نگاه کردن هستیم بستگی دارد. قبل از هرگونه انتقادی، بد نیست توجه کنیم به اینکه خود در آن لحظه چه ذهنیتی داریم و از خودمان بپرسیم آیا آمادگی آن را داریم که به جای قضاوت کردن فردی که می بینیم درپی دیدن جنبه های مثبت او باشیم؟آیا در دادگاه جمع دوستان! کوچکترین حقی برای دفاع او قائل هستیم؟؟ببینیم می توانیم همه چیز را فقط سیاه یا فقط سپید نبینیم؟بهتر نیست خودمان را جای آن شخص بگذاریم؟آیا قدرت دفاع در جمعی که همه علیه ........صحبت می کنند را داریم؟مگر نشنیده ایم که اگر خلافی را هم دیدی فقط به خود اوتذکر بده و از بیانش سرباز زن؟چه برسد به اینکه ندیده باشی و یا اصلا نبوده باشد؟؟

داستان شعیب پیامبر را شنیده ایم که به خاطر تنها یکبار قضاوت زودهنگام، پیامبری از نسلش برداشته شد؟؟و مهمتر اینکه آن قضاوت به آبروی کسی مربوط نبود. می دانیم آبروی مومن از10بار طواف کعبه بالاتر است و براحتی و به لطایف الحیل رفتاری از آن می گذریم؟

پس در این شرایط و در رویارویی با حوادث گوناگون چه باید بکنیم؟قضاوت کنیم ، بی تفاوت باشیم، تحقیق کنیم و بعد صحبت کنیم، احتمال بدهیم و صد در صدی نتیجه نگیریم یا......؟؟؟؟با تهمت و بدنامی ها چکنیم؟؟

منبع:نت