شاعرک ِ بیمار...

به تو بر خوردم و بد خوردم و درجا خوردم

لای هر نامه ی عاشقانه ات تا خوردم

غرق یک فصل فراغ و سوز و سرما خوردم

مینویسم به تو با خون که بنگر هستم


میکشم درد از این فاصله و دوری ها

میکشی درد از این رابطه و زوری ها

زنِ مصرف شده ای خلاصه در قوری ها

باورم کن که از شعر و غزل ها خستم


میروم سمت دری که آن ورش دیوار است

بعد تو دوستِ عاشق شده ام سیگار است

تو کجایی که این شاعرکت بیمار است

بعد تو پنجره ام را به جهانم بستم...