وعده به قیام

آشفته ام
آدمک های مضحک لب باز کرده اند
دیوار ها گستاخ وار
به سکوت
بی کردار
بدون اقتدا به بی رنگ ترین هوای دل انگیز
واژه ها , تبصره ها
اجتناب ناپذیر
شکاک
وعده به قیام
ایستاده ایم
چه کسی
کوچه بالغ را باتن من
مثل اشعار توانگر
قسمت می کرد
باد
زنگار کوچه را جلا می داد
جاده
سخن می گفت...؟
پیر می گشت...؟
نق نق روزگار فرو می افتاد
بر تمام گیج راه ها و اندیشه های موهوم
اعتراف می کرد
زیر جنبش پلک های تابستان
و شاخه های روح مرا درهم می شکست
تقدیر من
چون تن جاده ای , ملول , مبهم
متشنج از ازدحام ماشین ها
می سائید
رنگ می باخت
در شکاف روز های مه آلود
آرام
آرام
صدایی می آمد زیر منقار کبوتر ها
و من هیچ گاه...؟
انگار تمامی نداشت