شاعر

  
* شاعر *

شاعر نیم
باور کنید
چندی است
                   شعر،
این جان خسته را
                      به اسارت گرفته است.

شاعر نیم
بودم اگر ،
گل واژه های شعر خودم را
می ریختم به رایگان 
در پای شیرخواره کودک تنها 
                              -رهاشده در کوچه های شهر- ،
در قلب خویش 
                      هم
                     می ساختم 
                               یک سرپناه امن 
بهر نگاهداری 
                 صد کودک یتیم. 

شاعر نیم 
بودم اگر ،
وقتی که دخترک پابرهنه ای 
در لابلای دود و ترافیک و خستگی
با دسته گل 
بر شیشه های خودروی من 
آهسته می زند؛ 
                       " آقا...
                           یک شاخه گل 
                                        نمی خری از من ؟ "
بی اعتنا نبوده 
                    به او 
یک لحظه هم شده
                     لبخند می زدم. 

شاعر نیم 
بودم اگر ،
وقتی که سروهای خمیده شهرم 
در شعله های آتش 
                        افیون و اعتیاد 
هیزم شده 
              هی دود می شدند، 
-حتی اگر شده -
یک کاسه آب 
              از چشمه سار شعری خود 
بهر فرونشاندن آتش 
                         بر شعله می زدم .

شاعرنیم...

شاعر نیم
چندی است 
                 شعر
 این جان خسته را 
 به اسارت گرفته است،
                                      باور نمی کنید ؟!

                    (  14 شهریور 94 - تهران )