نمیبینی و نمیبینمت

می دانم به اشعارم دل نمیبندی

می دانی به این مرد برای فردایت امیدی نیست...

میسپارم تمام تمامیتم را بدست باد؛

تو به تنهاییت عادتی ترک ناپذیر کرده ای.

دستانش را به دور گردنت حلقه میکند

اندوهی که سالهاست رفیق توست!

تو به عشقت پناه میبری؛ همان مردی که نشد پناه تو!

به تمام تمامیتم قسم: که دلم از تو فرار میکند...

به تمام روزها میسپارم که مرا به یادت نیاورند...

تو به عابران مینگری؛ نمیبینی و نمیبینمت...

تو از قلب من به مسلخ میروی؛

از آن عادتی که نمیتوانی ترک کنی.