...

یک دم
از راهِ تو
برگشتم و
آواره شدم...
به لجنزارِ فراقت
که رسیدم
منِ بیگانه
شدم ...
تو چنان
بر من و ما
خانه شدی،
نرسیدم
به پناهی
منِ بی ما
که شدم ....
چه جهانی است،
زدم دل
به خزرها
ولی
شعله شدم ...
به بهار آیم
و
باز آی
بهار ،
که به آن زائر
اگر
کافرِ بیچاره
شدم؛
دل نباشد
در دلم،
رخصت دهی
عاقل شدم.....
شهرِ بی سقفم
هوایی تازه کرد
تا به خود
آمد نگاهم،
تا نگاهت
همچو
پروانه شدم ........