کوره راه

در هوای مه آلوده ی گرگ و میش غروب
که تا چشم کار می کرد
چیزی نمی آمد به چشم
و بر جاده ای که انتهاش
در سباهی گنگی فرو رفته بود
نه از رهگذاری نشانی به جا مانده بود و نه از ردپایی اثر
تو گویی قرون درازی ازین جاده ی سوت و کور
دگر هیچ کس نه
که حتی جنبنده ای هم نکرده گذر
علیرغم این خاموشی و سکون
و گر چه کنون کوره راهیست وامانده از هر کجا
ولی سینه ی غرق خاک و غبارش هنوز
پر است از تمنای یک رهگذر
پر است از امید عبور