چند رباعی قدیمی

چون لکه ی سرخی به تنِ بوم نیفتیم

سبزیم که با ظربه ی باطوم نیفتیم

از بس که عقب راندنمان با سرِ نیزه

ای کاش که از آن طرفِ بوم نیفتیم *

            خرداد 88

 

اندر طلبِ دو چشم نازَت تا کی؟

در پیچ و خمِ زلف درازت تا کی؟

 صد دکمه به پیراهنت ، اما بسته

اندر کفِ یک دکمه ی بازت تا کی؟

   1378

 

در مکتب عشق ، چشم چرانی ممنوع

چشمک ، بوسه ، صفای آنی ممنوع

این نکته بگفتم مَن ، مِن باب مثال

باقی همه آنچه خود بدانی ممنوع !

              1374

 

آن زلفِ سیاه تو بود زنجیرم

رفتم ز بَرَت که از فراقت میرم

زیبایی و دل ز خویشتن هم بُردی !

وز دیدنِ تو چگونه دل برگیرم ؟

            1379

* از آنور بام افتادن: روزی مادری که در حال انجام کارهای روزانه خود بود پسرش را دید که بر لبه ی پشت بام ایستاده است.به او گفت: پسرم برو عقب. پسر این کار را کرد و به عقب رفت و مادر برای اینکه خیالش راحت تر شود گفت: پسرم برو عقب ترو پسر باز هم عقب تر رفت ؛ وآنقدر این کار تکرار شد تا پسر از آن طرف بام به پایین افتاد. از آن موقع این اتفاق به صورت یک ضرب المثل در آمده و برای کسانی به کار می رود که در کاری بسیار افراط می کنند.