ترس

امشب بيا
يک لحظه جاي من
بر نيمکت شکسته ي آرزوهايم بنشين!
عذر مي خواهم
چرا ايستاده ايد؟
آه بله!
چوب هايش پير و ناتوانن
زير فشار سکوت ،کمي غر ميزنن
سالهاست که با ميخ صبر ،پايه هايشان را محکم کرده ام
بفرماييد ،چاي يا قهوه؟
نه! بگذاريد پايان داستان
رنگ ساده ي صميميت باشد
صادقانه بگويم
در آشپزخانه ي زندگي ام
نوشيدني ،فقط ، دلتنگيست!
چرا پشت کرديد
هنوز که قصه را آغاز نکردم
صبر کنيد
نام شما را نپرسيدم؟!
دقايقي بعد
ديگر او رفته بود
چه نام عجيبي داشت

ترس!!!