انسانیت زخمی...

خروش موج فریادم
وقتی آغوش سرد آبی
در تنگاتنگی گرم...
نماد انسانیتم بود
تسلای موجها....
آنروز عکاس از دریچه ی چشم گنجشک میبرد هیبت سیاه ...
آنسان بیرق نکوهیده ی قوم بود
لالایی خواب را سر کن
لالایی کودک ریوار...
دمی پلک وجودت را به خود برگیر..
تو ای تصدیق مردن ها
تو ای کودک...
خروش خشم خار را بنگر
دو جفت کفش سیاه نو برایت نور آورده
نمیبینی؟
تو حق داری که در سودای یاسها باشی
گذر یک واژه ی زخمیست
گذر تکرار کور نقشه ی فرداست
بیا ای کودکم آیلان
مساوی با مساوی ناله ی پوچ است
برابر با برابر هاله ی هیچ است
تو ای کودک
تو ای آزاده ی قدیس...
تمام نام این کوچه
تمام نامها خواندند...
نمیرد کودک فردا
نمیرد باور فردا


عیسی نصراللهی/ پانزدهم شهریور نودو چهار