سفرت را به من آغاز کن...

پنجره باز بود،

آسمان بازتر،

تراوشِ ماه تنهایی را پُر میکند گاهی

با جرقه ای در ذهنِ خواب آلوده ات

وسوزی دهشناک از گذرِ ستارگان،

بودن را ورق می زند 

وتو باز خواب آلود،

چمدانِ تنهایی ات را بردار

سفرت را به من آغاز کن

تغافل ات راسَر بکش

به اقصایِ ظلمتم پرواز کن،

به لحظه های گم شده

که در وبالِ عدم ات ،

 بر گریزِ بسترم پَر میزند

به شب های اندود،

به نورِ محدود،

به واژه های سرگردان 

که در فراقِ قدم ات،

بر گذرگاهِ دفترم درَ می زند

سفرت را به من آغاز کن،

سکوت دیرینه ات را بشکن

تنهایی ات را با من آواز کن...