پنجشنبه ۱ آذر
|
دفاتر شعر رودونا کیارنگ (فاطمه توکلی)
آخرین اشعار ناب رودونا کیارنگ (فاطمه توکلی)
|
« خمخانه ی خیام »
طلوعانه یِ هر شهرِ شبم را
از مشرقانه ترین فانوسِ راهم
شوریده می کاوی ...
وسمفونیِ تاریکترین رخنه یِ جانم را
از روزنه یِ روزانه ترین رازِ شباهنگی ام
هر روزه میزان می زنی
ـــ دیوژنِ مرموزِ من !
" تهی سرشارِ مغزم "
کوره روزم را به سوسویی نگرد
و اشراقِ گنگِ نیلوفرانگیِ ام را
به گات هایِ گام هایِ آهسته یِ ایمان
به سرشاخه هایِ تردِ عرفان
لرزان وشکسته وار، شرر نسپار
که شکن شکن
می پیچم در صبحِ شراب
خامیده از خشتِ فلسفیدن وُ
خموده از خمار ...
شاید نردبانِ همیشگانِ نرفته ام
در کمالِ کورمالِ دستی بسته
در صعودِ سئوال برانگیزِ حجمی از خطِ سقوط
در سفرِ صفر و ثانیه گذشت
که گردنِ خُرد و پله یِ پایمالِ خِرَد
زیرِ سطحِ بکرِ فکری سپید
وپاسخِ بی خط وخالِ بی خبری
که شکسته ترم می کند در خلسه هایِ بی خودی
و طاعونِ مزمنِ خشت هایِ خشک
بر چرخ هایِ خالیِ کوزه گرانِ خواب
مرورِ مرده یِ مرا
تمام
که بی مرام
از خودم خراب تر
چه نامراد
چه نامراد ... !
در نسارِ میخانه هایِ صبح
مل و گِل
در جام های بی سرانجامِ شکوخنده یِ دل
خط به خط
به خمخانه ی خیام می برند
خامه های خیمه یِ خوابم را ...
وهر صبحِ صراحیِ سفالین
که به باده نیالوده مستم
کج و راست
سکندری های ساکت جوی هایِ سئوالم
به جستجویِ تو می رود
من پالوده از تو وُ
آلوده ی توام !
« ته نشین واژه ام »
از صلبِ کلام
سربِ مرام وُ
شربِ مدام وُ
هی هنوز هم
هم قبیله یِ باران ؛
روز است و آه ...
ای دریغ !
ای شهپرِ شافی
صافیِ صوفی که تویی
راه و چراغ را چرا ؟!
«شب پرِ اعمی که منم »
هیهاتم و شرم آلود ...
طلوعانه هر شامِ زبان خموشیده به کام
به اندوه اندوده زنی بر سرِ جام
آه از این همه رنجِ مدام
این همه بیهوده به خام ...
|
|