نامحرمان

خسته و درمانده ام از این همه بیگانگی               بارخودرابسته و دارم کنون آمادگی

درمیان جمعم وافسرده ام از قیل و قال           می رسد روزی رها گردم ازاین دیوانگی

هرکسی درجمع خود لاف  محبت می زند    من دراین جمعم ولی بیزارم از این سادگی

کاش دراین روزگار پرفریب و حیله ساز                        بال پروازی گشایم تابر آزادگی

با دل مشتاق من چشمان گریانی بگفت       من دراین عالم چنین بی تابم از دلدادگی

کو بهاری برگ سبزی بارش ابر بهار                          تارهاند این بیابان دل از ویرانگی

دیگران سرخوش زجام باده و می گشته اند     می کجا از دل زداید این همه درماندگی

کس نمی داند وفا را در کجا باید خرید             خسته و افسرده ام از این همه آوارگی

دیگر از شهر شما بیگانگان باید که رفت            چون نمی یابم دراین نامحرمان مردانگی   

                                                                                                               غمین