عاشق

با دلی خونین و با وضعی پلشت
عاشقی در ره ز باغی می گذشت
سر تکان میداد ﻭ ﻣﯿﺰﺩ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ
ناله ها میکرد و بغضش می شکست
گریه اش از دست خود بود و دلش
نی ز دست یار و دلدار گلش
ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩﯼ ﻧﯿﮏ ﺳﯿﺮﺕ ﻣﻮ ﺳﭙﯿﺪ
ﮔﺮﯾﻪ ﺯﺍﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍﺷﻨﯿﺪ
ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﺶ ﺍﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺑﻬﺮ ﮐﯿﺴﺖ
ﮔﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ : ﺧﺎﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯﯾﻦ
ﻫﯽ ﮔﻨﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﯾﻦ
ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻋﻘﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮐﺮﺩ
ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﻨﺠﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﺮﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ ﺧﺠﻞ
ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺰﻝ ﻭ ﺩﺍﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺩﻝ
ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﺑﻬﺮ جدول ﺿﺮﺏ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﻫﻨﺪﺳﻪ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﺮ ﺯﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺳﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ
ﭼﻮﻥ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺳﺮ ﺯﺩ ﺯ ﺩﺳﺖ
ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮔﺴﺴﺖ
ﺷﺪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﯾﮏ ماه ﺭﻭ
ﻻﻟﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻣﺎ ﺯﺷﺖ ﺧﻮ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﺮﻡ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ
ﺗﺎ ﺷﺪﻡ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺩﺷﺖ
ﮔﻔﺘﺶ ﺁﻥ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﮔﺮ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﺍﯼ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﯾﻨﺴﺎﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﯼ؟
مر تو را گر ﺩﺍﺩﻩ ایزد ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩﻝ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ
ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﻮﻫﺮﯾﻢ
ﮔﺸﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﻮﻫﺮﯾﻢ
ﻗﺒﻞ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻌﯽ ﻏﺮﻕ ﺁﻩ
ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ
ﺟﺰ ﻫﻮﺱ اندر ﺟﻬﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ
ﺍﻭﻟﯽ ﺭﺍ ﮔﺮ که او دلداده بود
ﻫﺮ کسی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺧﻔﯿﻒ
میشود در چشم دلدارش سخیف
ﺷﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻞ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ خار ﻭ ﺧﺲ
ﺩﺍﺩﻩ بر ﺯﻧﺒﻮﺭ و ﻧﯽ بر هر ﻣﮕﺲ
ﻫﺮﺷﺐ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﯾﺪ
ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺯﺍﻥ ﯾﺎﺭ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﺵ ﻧﺪﯾﺪ
ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻞ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﺍﺵ ﺧﺎﺭ ﺷﺪ
ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﺮ ﻫﺮﮐﻪ ﺯﯾﻦ ﺭﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺭﻧﺞ
ﮔﺮ ﺑﺪﯾﺪﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺎﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﮔﻨﺞ
ﺩﺭ ﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﺨﻮﺍﻩ
ﻫﻤﺘﺖ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮐﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﻣﺨﻮﺍﻩ
*ﮐﺎﺭ ﻧﯿﮑﻮ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﭘﺮﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ*
ﻗﻄﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺭ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺣﻤﺪﺭﺿﺎﺷﯿﺦ