لحظات دردآور

از نخونده ها میگه
از دنیایی وارونه که اشکبارونِِ چهره هایی عجیبُ ناشناخته مَواجه رو کاغذای سفید
با قلمی به ضخامتِ مویی لرزون
که نوار شده حالا تو کاستِ لحظاتیِ درداور
واسه اینکه به بی زبونی موجای خسته بگه سالمی قوی باش
تو تشنجِ روزگارِ غریبی که خواست باباتو شاد از سلامتیت ببینه وُ بباله به فرزندی که زیر عمل مظلومانه جون می سپره
بی خون از خون خوردگیِ مادری که. سر سفره ایی بی نون نشسته وُ دلخوشیش شده حالا دوتا قاب عکس با دستمالی که هر روز باید گرد زَمانو از زمینِِ شیشه اییش پاک کنه