تو محکومی !!

تو از چشم های تهی از عشق ،
                           آه می کشی و من ،
                همه از ، بودن ات !!                     
         تو نمیدانی هیچ ،
            که دل سنگ و  پر معصیتم ،
               تو را تنها ،
         به خیال آب زلالی که پندارت می کرد ، نوشید و بس ...  
                     نه آن گندآب وجودت  ،
                          که جرعه جرعه اش را تمام ، پس ات داده ام !!!
            به خیالم که آب روان بودی ،
                                   به دریا می رفتی  ...
                       دریغ اگرچه ،  زاده از دریا بودی ،                        
                                                     به چاهی رفتی  ... !!! 
                            تو التماس بودنم نداشتی هیچ ،
                                                    منت بیهوده ام نزار !!
                                          که پیاده بودی تنها و سواری می خواستی ... 
                       اگرچه پروانه وار آمدم ،
                                    تو هم بپذیر ،
                                        که شمع شدی ،
                                            و نه بال ،
                                                که تمامم ، سوختی !!!  
          دست و پای پیمانم ، تراشیده ای شش تیغ  !!
                                       دروغ میگویی آنگاه ، لباس مرگ می پوشی ؟؟!! 
                     آه که مرا ،
                              چه بسیار ،
                            یاد آن چوپان میاندازی ... !!                            
                         تو محکومی ، آری ، در جستجوی عشق نباش !!
  به سلول تنهایی خویش بشین و جای نسیم ، باد خویش بر خویش بپاش !!!