با رفتن از کنارم

 آرام جانم بودی و آزارِ جانم کرده ای!

با رفتن از دنیای من چه ناتوانم کرده ای

یک روزگفتی تا ابد مانی میان خاطرم

اما بیا حالا ببین غافل چه سانم کرده ای!

گفتی که غیر تو کسی جایی ندارد در دلم

اما تو رفتی با رقیب وچون خزانم کرده ای!

هم عهدو پیمان بسته ای هم عهدرابشکسته ای!

هم شعله های عشق را بر استخوانم کرده ای

آن قدر سنگین بود آن خنجرکه کردی در دلم

که تا قیامت حاملِ باری گرانم کرد ه ای

ساختی برایم یک قفس از جنس اندوه و عذاب

مثل کبوترها قفس را آشیانم کرده ای

شوق پریدن داشتم ، بال و پرم را سوختی

محتاج فریادم ولی بسته زبانم کرده ای

زهری به جانم ریختی زهری بدون پاد زهر

به چه گناهی غرق درد بی امانم کرده ای

نامهربانی می کنی و باز محبوب دلی

گویا که مهرت را عجین با خون و جانم کرده ای

او بی تفاوت رفته است آری «نوا»ی دردمند

تا کی چنین گویی به او که آن چنانم کرده ای؟