سالهـا مـــی رود و بــــــاز فرامـــــوش خودیم
خفته در دخمــــه ی بـی روزن خاموش خودیم
سحـــــر از پنجـــره صـــــد حنجره آوای طلوع
هدیـــــه آورده و مـــا در قفـــس دوش خودیم
رفتـــه بـــــا قافلــه ی نفس بداندیش بـه پیش
غافـــــل از زمزمـه ی قدسـی چاووش خودیم
نه تحــوّل ، نه تامّــل ، نه توکّــل ، نه خلـــوص
خفتـه در بستــر قیلولـــــه ی خرگوش خودیم
چون صدفهــای تهی مانده ز گوهـر شب و روز
بــــه دهن دره ی بـی فایــده در جوش خودیم
مورهاییم کـه در حفــره ی پــــر دهشت خاک
بــــه تلاشیم ولی بــی خبـــر از تـوش خودیم
نیشها بـــرده فـــــرو بــــــر دل یکدیگــر و بـاز
هر یکیمان بــــه خیالیم کـه در نـــوش خودیم
سرد همچــــون جسد منجمدی خفته به گور
منفصــل از کشش گرمــــی آغـــوش خودیم
به زبانی که به ما راست چــــو ماراست مدام
عافیت سوز و روان سود و جفاکـــوش خودیم
گوشـــواری ز خزفهــــای کهن قلعه ی حرف
حلقه بـا حلقه در آویختــه بــر گـــوش خودیم
نــه مـــرا جرئت آن و نـــه تــو را زهره ی این
تا بلافیــــم کـــه یـــــاران خطاپــــوش خودیم
به سبکسار سبکسر چــه توان گفت جز این :
ما همــــان بار گرانیــم که بــــر دوش خودیم.