در محضـــــر خلیفــــه ی بغــــداد تـــــاجــــری
احـــوالپـــــرس آمــــده بــــــــود و لمیـــده بود
شــــد بیـــــــن اختــلاط صـدایـــی از او بـلنـــد
بیچـاره پیـــر و خستــــه ، نــــزار و خمیده بود
رنگ از رخــــش پرید و ز خجلت بخواست مُرد
زیـــرا عجیــــب پــــرده ی عفّـــــت دریده بود
شخص خلیفـــه زیــــــرسبیلــــی نمود در(!)
از بسکه سرد و گرم بـــه دنیــــا چشیده بود
افـــزون بـــر این خــــراج ورا نیز عفــــو کرد
جان چــــون که دیــــد بر لب یارو رسیده بود
آنگاه رو نمـــود بــــه تاجـــر کـــــه :حاجتی
دیگر بخـــواه (اختــــــــر بختش دمیده بود)
پیـــش از صــــــدا برای مجازات ، رهــزنی
در آن مقــام ، خسته به کنجی خزیده بود
می گشت بــــا نگاه بـــه دنبـــال شافعی
طالــع از او رمیـــــده اگــر آرمیـــــده بود
رقّت نمـــود تاجــر و گفتـــا به من ببخش
این راهزن که گزمه دوگوشش بریده بود
با عفــــو دزد کــــرد خلیفــــه موافقـــت
زیرا خلاف قـــــول کـس از وی ندیده بود
یک هفتــــه راهـزن پــی تاجـر دوید و زد
بوسه به موضعی که صدازان شنیده بود
می گفت : جان فدای تووین موضع شریف
غیر از صـــدای اوکه به دادم رسیده بود؟!
خامــوش باش و دائم از این در بگو سخن
زیرا هر آنچه گفتــه از این ره گزیـــده بود
رندی گذشت و گفت به رهزن که رتبه نیز
می یافتی بـــه ملک اگـــر شیخ ... بود!!