بیـــــزارم از بهـــــــــــــار و تــرنّمهاش
این بــــــرّه ی پهـــن زده بـر سمهاش
گل نیســـت هدیه ای ز بهشـت ، آنک
کفتــــار خنـده ای اســـت تبسّمهاش
بر چهــــــره ی زمین دملـــی چرکین
شبنـــــــــم عفونتی بـــه تراخمهاش
گلشن چــو گلخنی است به دود اندر
سبزینه ، شعلــه ور شده هیزمهاش
بلبـــــل کلاغ شـــــــــــــوم ملال آور
افــــزوده بر نعیـــــــق و تزاحمهاش
کنــــــج رواق ، چــلچلـــه آویــــزان
موشی است ناگـــزیـــر تهاجمهاش
پــــروانـــه ها به هیئت خفّــاشـــان
یک پـــــرده از جهنّـــم و کژدمهاش
پیداست ســــاق اهـــرمن و رودش
دردشت وساقه ساقه ی گندمهاش
سرچشمه بحـر ریم که می جوشد
فــــوّاره ی لجــــن ز تــلاطمهـــاش
از گنـــده پیــــر باده فروشم نیست
غیر از شرنگ ، حاصلی از خمهاش
***
افلیــــج مــــرد وازده ای چون من
سیــــر است از جهان و ترحّمهاش
در کنــــج خـــانه مانده به رنج اندر
تنها چنان که شعـــــر و تکلّمهاش
زالی ورا بــــــه خانه صبور ، آنگاه
افــــــــزوده او به رنج و تالّمهاش
آن ، خستـــــه از بریز و بپاش این
وین ، رنجه از وفـــــور تحکّمهاش
در جرگه ی «اولئـــک کالانعـــام»
دل داده ی هماره ی «بلهم»هاش
همدست و یـــــار با ملــــک دوزخ
وانبــــــاز در فــــروش تراکمهاش
گام موخّــــری است به بطلان در
در شعـــــــر نیز حـــقّ تقدّمهاش
یک خطِّ در میـــــان شده این ایام
حتی کشیــــدن نفس و جمهاش
او خواستـــــــــار درک پلیدی ها
او دوستــــــار مرگ و توهّمهاش
او منضجـــر ز جلوه ی فروردین
او منزجـــر ز گیتی و مردمهاش.
_________________________
*در تاریخ ادبیات فارسی من تا کنون ندیده ام که شاعری نسبت به بهار چنین دیدگاهی داشته باشد!شما چطور؟...وخدا نکند که بهارهایتان چون بهارهای من و بهاریه هاتان چون بهاریه ی من باشد.....