نبوغ شاعر

«نبوغ شاعر »
دور باد از تو تا ابد ای کاش دست با قصد چيدنت ای دوست
جرأت دانه باشم از دل سنگ سربرآرم به ديدنت ای دوست
عمق دل بستنم تو می داني قدر درياي چشم هاي تو بود
تاچه حالي شوم در این غربت لحظه دل بريدنت ای دوست
ساحت چشمت آفتابي باد تا که باراني است این ساحل
اين شب بي صدا حرامم باد تا به صبح شنيدنت ای دوست
من برايت غزل که می خواندم تا به درگاه ابر می رفتيم
هرگز از ياد من نخواهد رفت خاطرات پريدنت ای دوست
تو مرا سوي خويش می خواني من سفر می کنم به مقصد تو
می رساني مرا هدر نشود رنج غربت کشيدنت ای دوست
پهن کردم به زير پاهايت دل تنگي به وسعت دريا
چند فرسنگ طي کنم بي تو؟ می رسم تا رسيدنت ای دوست
تو که آميزه ای از ایهام و لذت استعاره ها هستي
آفرين بر نبوغ شاعر تو لحظه آفريدنت ای دوست