صفای دست تو

بيا که بگذرم از شب ،طلوع بي تو مباد
سپرده ام دل خود را به دست آتش و باد
براي ديدن تو ای شهاب دير گذر
مسير چشم تر من به کهکشان افتاد
مرا از این تن ويران و زخم حبس ابد
صفاي معجز دست تو می کند آزاد
هراسم از گذر روزهاي وحشت نيست
تو در کنار مني دوست هرچه بادا باد
براي آمدنت واژه واژه ساخته ام
بيا گذر کن از این معبر غزل آباد
جنون نشست در این مکتب رياضي و عشق
غم نبودن تو درس زندگي می داد
تو را نمی برد از من هجوم باران ها
تو را که با قلم عشق کنده ام در ياد
و مريمی که نبودي و رو به خشکي بود
شنيد آمدنت را شب و سحر گل داد