پاییز

پاییز ز راه آمد و مهرش چو عیان شد

گویی که زمین هم که همانند جنان شد

این فصل خزان است که هشدار دهد او

از خاک چو تو آمده ایی،باز روان شد

تو هر چه بکاری که همان بدروی آخر

پس خوب نگر چونکه اسیر تو زمان شد

بیداد ز دست و ز همان غفلت آدم

آرام نگیرد چو گرفتار جهان شد

گسترده جهان دام خودش بهر تو انسان

افسوس که عمرت به تبه رفت و نهان شد

پندی دهدت فصل خزان گر تو بدانی

یک روز چوتو آمده ایی باز روان شد

پاییز عروس است به دید من مهجور

از عشق فراوان و چنینم که گمان شد