ارباب ِ دل

« تقدیم به همه ی عاشقان ِ دهر » خمس ِ حـسنی که تو را داده خدا ، گوش عزیز نذر ِ تنهایی ما کن ، تب ِ آغوش عزیز در سحر گاه به خوابم ، چو درآیی صنما! یا بپوشان بر و رو ، یا به عطا کوش عزیز جام ِ دل می طلبد ، شهد ِ شکر واره ی عشق هدیه کن جام ِ مرا ، زآن شط ِ فرنوش عزیز ناله ام می دَرد آسایش ِ مردم ، تو بیا تا شوم تنگ در آغوش تو خاموش عزیز بی قرارم که شود رونق ِ بازار ِ قمار تا به صد هلهله بازم ، دل ِ مدهوش عزیز ساده لوح است دل و می برَدش ره به فساد آرزویی که فکندی ، به وی از دوش عزیز کم تحمل دل ِ ما ، می شکند با خَم زلف زآنکه با آن شده ای ، لعبت منقوش عزیز می خری دل که بوَد خیر دهد ، صاحب ِ دهر ناز را بهر ثمن ، واسطه مفروش عزیز « باقی » ارباب دلم را ، ز من اینگونه رسان چه کنم با دل و این حالت مغشوش عزیز ؟ دل هوایی شده و می پرَد از سینه ی ما بس که انداختی اش ، در هوس و جوش عزیز