قبل از سپید هیچ نبود !

    قبل از دفن بازوهاي عشق

    قبل از نم کشيدن نقاشی ي آفتابگردانهای عاشق

    از آنچه مرا شست از فكر فرار

    تخم  ابر نابارور سپيد ...

 ريخت

    زلالي از هواي كُرِ حوضِ خيال

    بر تن فاحشه ي  فلس هاي كف آب

    بر دستِ آبروي دست بر سينه ي مقابل پنجره

    بر دل شكسته ي قفس خالي از نگاه

    پاي درخت دود شده از قلم فرسائي هاي من

    تا پرواز معنا شد ...

 گفت

    آن وقت ،

    چوبدستِ موسی را قرض می گرفتی

    مرا هم مي زدي

    نمی شکافت

    اينگونه

    ديوارِ خاکِ سرخِ صورتم !