بچه های سر بریده

امشب تمام واژه ها را
حرف ها را
صاحب اشعار را نیمایی خوناب را
با سپیدی در درونم میبرند
سر میبرند

بر تنش خون میزند
خون سیاهی میزند
قلم از درد و عزا جامه ی مشکی‌میزند
بر دلم٬آب دهان کوه آتش میزنند
از دیدنش

دستی به قلم میکشم و ناز کنم موی سرش را
گون گلگون قلم را بوسه باران میکنم
وام میکنم...
در قلبم به تکاپوی زیاد

تا که شیرین قلم را
طفل زیبای قلم را
حرف ها را مرده ها را
روی زیبای سفیدی
دفتری یا نامه ای جوشان کنم
وا میکنم

قلم در دست من در خواب درد است
بلندش میکنم با ناز او را
قطره را هک میکنم
قلم‌ ها....میکند در خواب او را
بچه ها را واژه ها را
یک به یک رو میکند اجساد خودرا
حرف ها را

نفس قلم مسیح است
درد گردن بریده
در پتوی عاشقی پیچان کند اشکان خود را
تا نگردد منجمد از سوز سرما بچه هایش
تا که آن سرمای برفی
آری آن نقاد مستی
روزی اش بیگاه گردد
در پتوی عاشقی پیچان کند اطفال خود را

یک به یک با گوشه چشمی رو کند اشعار خود را
حرف ها را
واژه ها را

عشق مومیا است
مومیایی میکند اشک قلم را
طفل ها را
بچه ها را
تا که در دنیای ناهنجار بی وزن
حرف هایی
واژه هایی
سایه های بچه هایی
باعت باران شود
رو میکند
«اشعار خود را»