بگو بمـــیر تا شـوم فـــدای « گفتـــنت بمـــیر »

گــرفتـــه اســـت جـــان حبـــاب از آب شاعرانه تر

چنـــان کـــه مــن چشیـــده ام عـــذاب شاعرانه تر

بورز عشــق چـــون نسیــــم صبحـدم همیشـــه تا

بیاکـــند تــــو را نفـــس گــــلاب شــاعـــرانـــه تر

بورز عشـــق تا شـود تو را چو قاصـــدک سبُک

ایاب شـــاعـــرانـــه تر ، ذهـــاب شـــاعـــرانه تر

همیشــه عشـــق مـــی وزد از آسـتـــان معــــرفت

نسیــــم پـــا نهـــاده  بـــر رکـــاب شـــاعـــرانه تر

سپـــیـــد بــاش مـثـــل بــرف در تمـــام زنـــدگـــی

بمیـــر عـــارفانـه تـــر ، بخـــواب شـــاعــرانه تر

بهـــانه ای اســـت زندگـــی برای آن کــه می کشد

بـــه روی خویـــش خـــاک را نقـــاب شاعرانه تر

کســـی که با ریـا رســـد  به منـــزلت سقـــوط  او

شتـــابـــدار هســـت از شـــهـــاب شاعـــرانـــه تر

کسی است منتظر چو من که خواب از سرش پرید

شـــب اســـت مـــاه مـــن بیـــا بتـــاب شاعرانه تر

ترانـــه هـــای عاشـــقی ســروده هـــای ساغرند

به مــی ، کنـــید حال مـــا ،خـــراب شــاعرانه تر

بــه قنـــدهـــار می بــــرنــد قنـــد از دیـــار مــــا

به قند نوش جــــان شــود شــــراب شـاعرانه تر
 

بقاســـت در فنای تـــو بـــه یمـــن نـــور معــرفت

چـــو شمـــع اگـر شود دلت مـــذاب شـــاعرانه تر

ریــــا  نورز لا اقـــل شـــعـورمنــد بــاش ،  اگـــر

نـــداری از گـــنـــاه اجتنــــاب شـــاعــــرانــــه تر

گل اســـت گل فقــط کـــه تــن به پیرهن نمی دهد

گل است گل که کـــرده عشـــوه ناب شاعرانه تر

جز اینم از تو خواهشی نبوده،نیـــست،در خودت

مرا کـــه گـــم شـــدم فقــــط بیــاب شــاعرانـه تر

بگو بمـــیر تا شـوم فـــدای « گفتـــنت بمـــیر »

نزیبــد از منـــت مگـــر جـــواب شـــاعــرانه تر