شاه بیت

با شاه بيت چشم هايت مي شود عمري تغزل داشت
باران گرفت آن روز چشمان تو تطهير توسل داشت
من آسمانم سرد وتاريک است اما کهکشان نور
رنگين کمان مابين آفاق من وتو لحظه اي پل داشت
پروانه اي بودم که مي رفتم براي کشف زيبايي
من مسخ افسون تو بودم – عنکبوتي لانه در گل داشت-
از لابه لاي صخره هايم راه دادم تا روان باشي
اين تپه ، تنها کوه دريا بود تا وقتي تحمل داشت
وقتي تو بودي گرگ ها با گله هامان مهربان بودند
اين دشت بي چوپان براي ميش مادر حکم آغل داشت
انگشت تو ابر عقيم آسمان را بارور مي کرد
اين سرزمين خاکي از زيباترين آفاق سمبل داشت
من لحظه هاي بي تو بودن را فقط تعجيل مي کردم
روز وصالت قسمت من شد ولي وقتي تعلل داشت
من شاعري را مي شناسم از تبارخوني باران
گل واژه هايش خيس مي شد در دلش وقتي تغزل داشت



ذات بی مرگ شعرهای سپید/انتشارات نیماژ