لاله آسا پیرهن بنموده چاک

لاله آسا پیرهن بنموده چاک
غنچه آسا هر دو لب در اصطکاک
ابروان همچو دو طاقی از کمان
می رسد بر هم ولی در انفکاک
چشم مستش دلربایی می کند
با گل نرگس بود در اشتراک
در زنخدانش بود چاهی که هست
در درونش جای آب از خون تاک
سوسن تنگش بود تنگ عسل
کی جدا گردد ز لب آن چسبناک
سنبل گیسو چنان در پیچ و تاب
در بلندی می رسد تا روی خاک
وصف او دیگر نگویم خامشم
ورنه ز اوصافش بگردی تو هلاک

مرتضی